ตาของคนเรามีหลักการง่ายๆเหมือนกล้องถ่ายรูป  เวลาเรามองอะไร แสงจะวิ่งผ่านกระจกตาดำ (cornea) และเลนส์ตา (lens) ซึ่งทั้งสองส่วนนี้ เปรียบเหมือนระบบเลนส์กล้อง ภาพที่ได้จากการหักเหแสงของกระจกตาดำ และเลนส์ตา จะไปตกที่จอประสาทตา (retina) ซึ่งทำงานเหมือนฟิล์มกล้องถ่ายรูป ระหว่างเลนส์ตา และจอประสาทตา จะมีส่วนของน้ำใสๆ ลักษณะคล้ายวุ้น เรียกว่า น้ำวุ้นตา หรือวุ้นตา (vitreous)

ตอนเราอายุน้อยๆ วุ้นตาจะใส ไม่มีตะกอน และแนบติดกับด้านหน้าของจอประสาทตา แนบติดกับด้านหลังของเลนส์ เมื่อมีเหตุอะไรสักอย่าง เช่น

– อายุเกิน 40 (สัญญาณแก่เริ่มมา….อิอิ)
– มีอุบัติเหตุกระแทกที่ตา หรือเคยผ่าตัดในตามาก่อน
– สายตาสั้น โดยเฉพาะสั้นกว่า 600
– เคยมีตาอักเสบรุนแรง (uveitis)
– โรคของวุ้นตาบางโรค เช่น Jansen disease, Wagner disease, Stickler syndrome มีแต่ชื่อประหลาดๆครับ วุ้นตาก็จะเสื่อม

ซึ่งการเสื่อมก็จะมีสองขั้นตอนใหญ่ๆ

1. วุ้นตาเริ่มขุ่นเป็นตะกอน (vitreous syneresis, vitreous degeneration, vitreous liquefaction) – อันที่จริงวุ้นตา ไม่ใช่วุ้นใสๆเบสิคๆเหมือนปีโป้ หรือเยลลี่ แต่จริงๆแล้วมันเป็นโครงข่ายของเส้นใยคอลลาเจน ซึ่งมีน้ำอยู่มากถึง 90%    โครงข่ายเส้นใจคอลลาเจนเหล่านี้ ตอนปกติมันก็เป็นเส้นเล็กละเอียดๆ เรียงเป็นระเบียบ  ทำให้เราไม่สามารถมองเห็นเงาของเส้นใยเหล่านี้
พอวุ้นตาเสื่อม เส้นใยคอลลาเจนเหล่านี้ บางเส้นจะขาดเป็นท่อนๆ บ้างเส้นใยก็หนาขึ้น จับตัวกันเป็นก้อนๆ และเสียความใสไป ทำให้คนที่มีวุ้นตาขุ่น เริ่มเห็นตะกอน ซึ่งอาจบรรยายเป็นใยแมงมุม, จุดๆ, เส้นๆ หรือหมอกๆ ลอยไปมาตามการกลอกตา (เพราะเมื่อเรากลอกตา วุ้นตาก็จะเลื่อนลอยไปตามด้วย) โดยมากมักจะไม่ถึงกับเห็นตะกอนเหล่านี้ตลอดเวลา จะเห็นได้เฉพาะช่วงที่ภาวะของแสงเหมาะสม เช่น มองออกไปที่ท้องฟ้าในวันฟ้าสว่างๆ, การอ่านหนังสือ กลอกตาซ้ายขวา ทำให้วุ้นตาเลื่อนไปมามาก เห็นมันง่ายขึ้น เป็นต้น