ส.ค.ส. 2548

พรจากพระราชบิดา: “ใจเขาใจเรา”

การที่จะได้รับความไว้ใจของคนไข้

ขอท่านถือสุภาษิตว่า “ใจเขาใจเรา”

ท่านคงจะคิดได้ว่า ท่านอยากได้ความสบายแก่ท่านอย่างไร

ก็ควรพยายามให้ความสบายแก่คนไข้อย่างนั้น

ความตั้งใจจริงเป็นยาประเสริฐ

ได้ผลคือความเชื่อ และเมื่อคนไข้เชื่อท่านแล้ว เขาจะทำตามทุกอย่าง

สมเด็จพระมหิตลาธิเบศร อดุยเดชวิกรม พระบรมราชชนก

สำรวจใจ

หากว่า

เรียนสูง สมองเยอะ

เงินมาก อำนาจเพียบ

คิดอย่างวิทยาศาสตร์

เจ้าพ่อวิชาการ

นักบริหารขั้นเทพ

มันจะมีความหมายอะไร

ถ้าหัวใจยังเจ็บ

ไอคิวเท่าใด ไฮโซแค่ไหน เรียนสูงปานใด

ไม่ใช่ประเด็น… เป็นสุขหรือไม่ต่างหาก

เปลี่ยนตน โลกก็เปลี่ยนตาม

ผู้มาใหม่: หนูเพิ่งย้ายมาจากโอพีดี 3 ไม่ทราบว่าบรรยากาศการทำงานที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง

เจ้าบ้านที่โอพีดี 4: แล้วผู้คนที่โอพีดี 3 เป็นอย่างไรกันบ้างล่ะ

ผู้มาใหม่: ชอบจับกลุ่มนินทา พูดจาเชือดเฉือน ทำงานเอาหน้า ไม่น่าอยู่ ผู้คนน่าเบื่อ

เจ้าบ้านที่โอพีดี 4: ที่นี่ก็เหมือนกัน ไม่น่าอยู่ ผู้คนน่าเบื่อ ไม่เป็นมิตร

ผู้มาใหม่รายต่อไป

ผู้มาใหม่: หนูเพิ่งย้ายมาจากโอพีดี 3 ไม่ทราบว่าบรรยากาศการทำงานที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง

เจ้าบ้านที่โอพีดี 4: แล้วผู้คนที่โอพีดี 3 เป็นอย่างไรกันบ้างล่ะ

ผู้มาใหม่: ผู้คนน่ารัก ช่วยเหลือกันทำงาน เผื่อแผ่ กันเอง บรรยากาศมีน้ำใจ น่าอยู่มาก

เจ้าบ้านที่โอพีดี 4: ที่นี่ก็เหมือนกันบรรยากาศน่าอยู่ ผู้คนน่ารัก

ประเด็น ไม่ใช่ห้องเบอร์ไหน ….. แต่ใครต่างหาก!!!

ทั่วผืนแผ่นดิน เป็นถิ่นน่าอยู่ของผู้มีน้ำใจ

ไม่มีที่ใดในโลกนี้ มีความสุขสำหรับคนคิดร้าย หัวใจคับแคบ

อยู่พอดี มีพอใจ ใจเป็นสุข

นักปราชญ์ริมถนนชาวจีนผู้หนึ่งกล่าวว่า

เงินมาก เงินน้อย พอใช้ ก็พอ

ขี้เหร่ รูปงาม ดูได้ ก็พอ

แก่เฒ่า เยาว์วัย แข็งแรง ก็พอ

ยากดี มีจน คนดี ก็พอ

สามี กลับช้า กลับมา ก็พอ

ภรรยา ขี้บ่น ใส่ใจ ก็พอ

เด็กน้อย ดื้อซน สอนได้ ก็พอ

บ้านเรือน เล็กใหญ่ อยู่ได้ ก็พอ

แบรนด์เนม หรือไม่ ใช้ได้ ก็พอ

ปัญหา หนักเบา แก้ได้ ก็พอ

เกิดมา ชาตินี้ มีดี ก็พอ

ชีวิตคนเราเท่านี้ พอแล้ว

ไม่มีวันสูญเสีย

เราจะไม่มีวันสูญเสีย

ในสิ่งที่เราไม่ได้ครอบครอง

ลาภ ยศ จะหมดความหมาย

เมื่อใจไม่ปรารถนา

ความสำเร็จไม่ได้อยู่ที่มากแค่ไหน

แต่อยู่ที่พอใจหรือยัง

เราอาจไม่สามารถมีเงินนับร้อยล้าน

แต่เราสามารถสร้างชิวิตให้มีค่าเกินกว่าร้อยล้าน

รู้สึกตัว

สติ ทำให้เรื่องใหญ่ ๆ กลายเป็นเรื่องเล็ก

อคติ ทำให้เรื่องเล็ก ๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่

ส.ค.ส. 2549

พรปีใหม่

พรใด จะยิ่งใหญ่ไปกว่าบอกว่า

ขอให้ชีวิตดีกว่าเดิม

ทั้งคิด ทำ และพูด

เมื่อคิดดีกว่าเดิม พูดดีกว่าเดิม ทำดีกว่าเดิม

ทั้งชีวิตก็ดีขึ้นทันที

ยอมเสียเวลาฝึกใจ

ในโลกอันระทึกนี้…

จงใช้เวลาส่วนใหญ่กับการรักษาใจให้เฉียบคม

รับกับทุกสถานการณ์อย่างไม่หวั่นไหว

ไม่ยอมให้คำพูดใคร เหตุการณ์ใด ทำร้ายใจให้อ่อนแอ

“ถ้าข้าพเจ้ามีเวลาแปดชั่วโมงในการตัดต้นไม้

ข้าพเจ้าจะใช้เวลาหกชั่วโมงในการลับขวานให้คม”

(อับราฮัม ลินคอล์น)

วาทะสุดท้าย

วันหนึ่ง

ชายคนหนึ่งได้แฝงตัวอยู่ในกลุ่มฝูงชน

เมื่อสบโอกาสเหมาะจึงได้ลั่นไก

กระสุนปืนถูก มหาตมะ คานธีเข้าอย่างจัง จนตัวเขาล้มลงไป

คานธี มองเห็นชายผู้นั้นอย่างชัดเจน

ชายผู้ลั่นไกปืนยืนอยู่ตรงนั้น…

เขายืนอยู่ตรงนั้น…

ก่อนที่คานธีจะสิ้นใจ

คานธีบอกกับผู้ติดตามว่า

“อย่าทำร้ายเขา”

ฉลาดขึ้นตามเวลา

ทุกปีที่เวียนมา… เตือนใจเราถึงวันและวัย

เราต่างคือนักโทษประหาร รอการลงอาญาในไม่ช้านี้

ช้าเร็ว.. ต่างกันแค่ไหนในโลกแห่งความพลัดพรากและเปลี่ยนแปลง

โง่เพียงใดกับการหลงไหลแสงไฟชั่ววูบที่วาบขึ้นแล้วดับหาย

สิ่งทั้งหลายกำลังจากเราไป ใจเราไม่ยอมจากมัน

สิ่งทั้งหลายเป็นไปตามเหตุและปัจจัย มิใช่ตามใจเรา และมิได้แกล้งเรา

ทุกข์ทั้งปวงเกิดจากการคาดหมายให้สิ่งทั้งหลายเป็นไปตามใจเรา

ความสำคัญตนจนคาดคั้นสิ่งทั้งหลายให้ได้ดั่งใจตน

ความรู้นี้.. อาจทำให้ใครสักคน ตาสว่าง จางคลาย จากความยึดมั่นสำคัญตน

ความรู้นี้.. ใยจะไม่สยบทุกความเย่อหยิ่งทั้งปวงของอัตตา

การงานรุ่งเรือง

ขอให้มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน

เป็นที่โปรดปรานของหัวหน้า เป็นทีศรัทธาของลูกน้อง

เหนืออื่นใด คือสุขใจในการทำงาน

คือการได้สิ่งสูงสุด

ทำเกินความคาดหมาย

สุขใจได้เกินความคาดหวัง

ขอให้มีโชค

วันนี้ ยอม

พรุ่งนี้จะอยู่อย่างสงบ

วันนี้ ถอย

พรุ่งนี้จะได้เดินหน้า

วันนี้ เย็น

พรุ่งนี้จะนอนสบาย

ยอม ถอย เย็น

ใครทำเป็นคนนั้นมีโชค

ส.ค.ส. 2550

ด้วย

หนึ่งสมอง

สองมือ

และจิตใจที่มุ่งมั่น

สิ่งที่ฝัน

ก็คือความจริง

ชีวิตเหลือน้อยลงอีกหนึ่งปี

เพียงใบไม้ ร่วงโรย โปรยจากกิ่ง

ก่อนจะดิ่ง สู่ดิน สิ้นสลาย

ยังพลิกพริ้ว ปลิวร่าง อย่างพร่างพราย

เป็นลีลา ร่อนร่าย สง่างาม

ชีพผ่านผัน วันวัย น่าใจหาย

ทั้งใจกาย แก่ลง จงถวิล

ก่อนทิ้งร่าง ถมทับ กับผืนดิน

แววชีวิน สุดสง่า ด้วยค่าใด

ใจและใจ

แม้นมิเป็น เช่นสูรย์แสง

อันแรงกล้า ส่องนภา

สุกสกาว พราวสดใส

ก็ขอเป็น เช่นเพียง ตะเกียงไฟ

ส่องทางให้ หัวใจ ใครสักคน

ความหวัง

แม้แขนขาดสิ้นไปแล้ว ทั้งสองข้าง

จอมยุทธ์ผู้มีใจหนักแน่น

ยังสามารถคาบกระบี่ออกไปต่อสู้ได้อีก

กำลังใจ

ไม่มีชัยชนะใด เดินทางมาหาเรา

มีแต่เรา ที่ต้องฟันฝ่าไปหามัน

ศรัทธา

อย่ายอม ให้วันใด วันหนึ่ง

ผ่านพ้นไป โดยไม่มีสิ่งสวยงามเกิดขึ้นกับชีวิต

ให้เวลา

มิใช่พรสวรรค์ที่ไหนเลย

เส้นทางหมื่นลี้ที่ผ่านมา

ล้วนเกิดจากฝ่าเท้าก้าวสั้น ๆ

ของพรแสวงทั้งสิ้น

อดทน

เม็ดทรายแกร่ง ก็เพราะผ่าน กาลเวลา

คนแกร่งกล้า ก็เพราะผ่าน การพากเพียร

ส.ค.ส. 2551

ชีวิตเหลือน้อยลงอีกหนึ่งปี

อีกปี แล้วหรือนี่ !

เป็นอีกปี ที่ลับหาย

ใกล้อีกปี ชีวาวาย

สิ่งที่ได้ อายุขัย

เปลวเทียน ละลายแท่ง

เพื่อเปล่งแสง อันอำไพ

ชีวิต มลายไป

เพื่ออะไร ทิ้งไว้แทน

ใคร ๆ ก็ดีได้

ภูเขาไฟฟูจิงดงามและมีเพียงลูกเดียว.. ก็จริง

แต่ภูเขาลูกอื่นจะไร้ค่าก็หาไม่

ทุกชีวิตมีสิทธิ์เป็นปัจจัยให้โลกรื่นรมย์และงดงาม

โลกนี้มิได้งดงามขึ้นด้วยเม็ดมุกมณีเดียว…

แต่ก้อนกรวดทุกก้อนเม็ดทรายทุกเม็ดต่างมีส่วนสรรค์สร้าง

พึงค้นหาคุณค่าและสร้างสรรค์คุณภาพชีวิต

ของก้อนกรวดเม็ดทรายสามัญอย่างเราๆ

ขอให้พบแต่สิ่งที่ดี ๆ

คิดแต่สิ่งดี ๆ

พูดแต่สิ่งดี ๆ

ทำแต่สิ่งดี ๆ

ชีวิตก็จะพบแต่สิ่งดี ๆ

…นึกไม่ออกเลยซักครั้งเดียวว่าเคยทำความดีครั้งใดบ้างที่ไม่มีความสุข….ไม่มีเลยครับ…

ขอให้เอาใจใส่หัวใจดวงอื่น

อาจารย์ใหญ่ท่านหนึ่งบอกว่า

“เมื่อฉันตายไปแล้ว เธอจะใช้มีดกรีดฉันผิดกี่ครั้งก็ได้

แต่เมื่อพวกเธอจบออกไป ห้ามกรีดผิดแม้แต่ครั้งเดียว”

(เสียงครวญจากตึกกรอส)

ขอให้มีไฟ

คนเรานี้ ใช่มี แค่ชีวิต

แต่ยังมี ภาระกิจ คิดสร้างสรรค์

อีกฟากฟ้า คว้าดาว สาวตะวัน

มากำนัล คนยากแค้น ของแผ่นดิน

ท่านไม่มีวันล้มเหลว

เมื่อโธมัส เอดิสัน (Thomas Edison) ประดิษฐ์หลอดไฟ

เขาพยายามทดลองถึง 2000 ครั้ง ก่อนที่จะประสบความสำเร็จ

นักข่าวหนุ่มคนหนึ่งถามว่า เขารู้สึกอย่างไรที่ล้มเหลวนับพันครั้ง

เขาตอบว่า “ผมยังไม่เคยล้มเหลวเลยสักครั้งเดียว

ผมเพียง แต่ประดิษฐ์หลอดไฟโดยมีขั้นตอน 2000 ขั้นสู่ความสำเร็จ เท่านั้นเอง”

ขอให้มีชีวิตที่สวยงาม

หน้านอกบอกความงาม

หน้าในบอกความดี

หน้าที่บอกความสามารถ

หน้านอก..แต่งให้พอดี

หน้าในและหน้าที่.. แต่งให้มาก ๆ

(หลวงพ่อปัญญาฝากไว้เป็นของขวัญคนไทย)

ส.ค.ส. 2552

พร ธรรม กำลังใจ

อีกปีหนึ่ง ใช่ไหม ในชีวิต

ที่ฝึกจิต ยิ้มรับ ความสับสน

ยังหยัดยืน ฝีนโลก ที่โศกล้น

คงกมล มิหวั่น สั่นสะเทือน

ขอให้ชีวิตมีคุณค่า

มันไม่สำคัญหรอกว่า

เรียนสูงแค่ไหน ตำแหน่งวิชาการอะไร

เป็นผู้บริหารสูงส่งแค่ไหน

รายได้ดีเพียงใด เก่งกาจขนาดไหน

มันอยู่ที่ทำให้ใคร..เบิกบานใจได้บ้าง

ขอให้มีความฝัน

จงมีใฝ่ฝันถึงชีวิตที่มีค่า ไม่ใช่ชีวิตที่มีหน้ามีตา

จงมองไปข้างหน้า เพื่อก่อความหวัง

จงมองไปข้างหลัง เพื่อเก็บบทเรียน

ก่อความเพียร เพื่อสร้างแต่สิ่งที่ดี ๆ

สร้างประวัติศาสตร์ชีวิตงดงามด้วยความดี..

ใช่เพราะมีอะไรมากมายไว้ครอบครอง

โลกนี้มีแต่คนอยากสร้างอนุสาวรีย์คนดี

ไม่ใช่อนุสาวรีย์คนรวย

ขอให้มีใจมุ่งมั่น

ประวัติศาสตร์ บ่งชี้ กี่ยุคแล้ว

ว่าดวงแก้ว มักซ่อนอยู่ ภูผาหิน

ไม่สะกัด ภูผา เป็นอาจิณ

ก็ชื่นชม แค่เศษดิน จนสิ้นใจ

ขอให้เป็นปีแห่งความมุ่งมั่น

หนึ่งความฝันต้องพันความเพียร

จึงจะเปลี่ยนจินตนาการให้เป็นความจริง

แม้ว่าจิตใจที่มุ่งมั่น ไม่อาจรับประกันถึงชัยชนะเสมอไป

แต่จิตใจที่ขาดความมุ่งมั่น รับประกันถึงความพ่ายแพ้เสมอมา

ขอให้ฉลาดล้ำโลก

การศึกษาที่แท้จริง…

ความรู้มีมากมาย แต่ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้

แต่มีความรู้แค่กำมือเดียว ที่จำเป็นต้องรู้

คือความรู้ที่รู้แล้วตาสว่าง ใจเป็นสุข

ความโกรธเจือจาง ความโลภลดลง ความหลงหายไป

เป็นความรู้ชนิดเดียวที่จำเป็นที่สุดของชีวิต

ถ้ามีความรู้นี้แล้วถือว่าฉลาดล้ำโลก (Megaclever)

ขอให้มีชีวิตที่งดงาม

ทำแต่สิ่งที่ดี ๆ

ไม่ทำในสิ่งที่ไม่ดี

ดูแลใจให้คิดแต่สิ่งที่ดี ๆ

รักษาใจให้ผ่องใสทั้งวัน

ชีวิตที่เหลือจะทำอะไรก็ได้

งดงามทั้งสิ้น และนี่คือเสน่ห์ง่าย ๆ แต่ดูดี

ขอให้มากด้วยความอดทน

ยอมไม่ได้ เป็นใหญ่ยาก ฝากให้คิด

ผู้พิชิต ทั้งหลาย ในโลกหล้า

ต่างยอมแล้ว ยอมเล่า เคล้าน้ำตา

ยอมจนกว่า ยอมให้เขา ยอมเราเอง

(จำมาจากทอล์คโชว์ หมอพงษ์ศักดิ์)

จะเถียงกันทำไม เพื่อปกปักความคิดตนเอง เพื่อบอกว่าเราถูก

คนโง่ที่สุดเท่านั้น ที่ต้องการให้คนทั้งโลกคิด และเชื่อเหมือนตัวเอง

เปิดใจอีกนิด มีแง่คิดดี ๆ อีกมากมายให้เราได้รู้ได้เห็น

ขอให้มีความรัก

ในตอนเช้าที่คิวยาว เมื่อหมอท่านหนึ่งจะตัดไหมให้ลุงวัย 80 กว่า ซึ่งท่าทีกังวลเหมือนมีนัด

“ไม่มีนัดที่ไหนหรอก แต่ต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮมเพื่อกินอาหารเช้ากับภรรยา”

ผมก็ถามถึงสุขภาพของภรรยา….ท่านก็ตอบว่า

“ภรรยาอยู่ที่นั่นมานานแล้ว เธอเป็น Alzheimer’s จำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว”

…..แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้าถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม…

คำตอบคือว่า ‘ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร’

บทเรียนเช้านี้…นั่นคือความรักที่เราต่างโหยหามาชั่วชีวิต

ทำให้ฉุกคิด.. ผมทำดีกับใครไป..ผมจะไม่จำ ใครทำดีกับผมมา..ผมจะไม่ลืม

(บางตอนจากบทความที่ส่งต่อๆ กันมาทาง e-mail)

ส.ค.ส. 2553

ขอให้เจอแต่สิ่งที่ดี ๆ

หัดทำสิ่งดีๆ ให้กับ ผู้อื่น

จนเป็นนิสัย

โดยไม่จำเป็นต้องให้เขารับรู้

(พระราชดำรัส..ในหลวง)

ทุกๆเช้าที่ตื่นขึ้นมา

ถามหาสิ่งดีงาม

ให้กับคนข้างเคียง

นี่คือธรรมชาติของผู้มีบุญ

ขอให้ฝันเป็นจริง

ใฝ่ฝันถึงชีวิตที่มีค่า ไม่ใช่ชีวิตที่มั่งคั่ง

เป้าหมายของชีวิตคือ

อยู่เย็น เป็นสุข ไม่ใช่มั่งมี ศรีสุข

ความสำเร็จยิ่งใหญ่ อยู่ที่

สามารถเป็นผู้ให้ มิใช่ผู้ครอบครอง

ใฝ่ฝันให้ดี

ก้าวแรกที่ผิดพลาด

แม้อาจเดินอีกพันลี้ ก็ไม่มีวันถึงจุดหมาย

ขอให้เข้มแข็ง

ล้มบ้าง ลุกบ้าง แต่ความมุ่งมั่น ไม่มีวันหมด

บางทีผิดหวัง บางครั้งล้มเหลว แต่ไม่มีวันล้มเลิก

เพราะแสวงหา มิใช่เพราะรอคอย

เพราะเชี่ยวชาญ มิใช่เพราะโอกาส

เพราะสามารถ มิใช่เพราะโชคช่วย

ดังนี้ไซร้ ลิขิตฟ้า หรือสู้มานะคน

เมื่อชีวิตมีปีก…ก็ต้องโผขึ้นสัมผัสฟากฟ้า

ต้องกล้าขึ้นรับผิดชอบ ให้รู้สึกมีค่า และมีสุข

ขอให้มีโชคลาภ

หากวันนี้ พอมีพอกิน ชีวิตท่านดีกว่า 550 ล้านคน

แค่มีปัจจัยดำรงชีพ ท่านรวยกว่า 75% ของคนบนโลก

ถ้ามีเงินสะสมบ้าง… ท่านติดใน 10% ของคนร่ำรวยในโลก

ถ้าท่านยิ้มได้ในการใช้ชีวิตอย่างธรรมดา

ท่านโชคดี… เพราะหลายคนสามารถยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก

คนเขลา…เจ็บใจกับสิ่งที่ตนขาด

คนฉลาด..สุขใจกับสิ่งที่ตนมี

ขอให้มีชีวิตที่สูงส่ง

เก่งแค่ไหน ก็ไม่ข่มใคร

สูงส่งปานใด ก็ไม่เย่อยิ่ง

แม้ชนะ ก็ไม่ลำพอง

ปราดเปรื่อง แต่รู้จักลงเวที

ชีวิตนี้.. หน้าที่หลัก

รักษาใจให้ผ่องแผ้ว

ขอให้เป็นที่รัก

ใช่อยู่ที่

จบสูง มากปริญญา.. มากรางวัล

มากเกียรติยศ.. มากเงินทอง

คิดว่า เก่ง เริ่ด ซุปเปอร์สตาร์ รอหาเสียงกรี๊ด

กรีดกรายอยู่ในสังคมนี้อย่างหยิ่งทะนง

อาจไม่เคยอยู่ในหัวใจของใครเลย

มันสำคัญที่ว่า อยู่อย่างไร

ให้ใคร ๆ ชื่นใจได้บ้าง

ขอให้รวย

ความร่ำรวย

ไม่ได้อยู่ที่ยอดบัญชีมีเท่าไหร่

แต่อยู่ที่เพียงพอหรือไม่

รวยอยู่ที่รู้สึกว่าพอ

ไม่รู้สึกพอ ไม่รู้สึกอิ่ม

ก็ย่อมยากจนตลอดไป

รู้จักพอ ก็กินอิ่ม นอนอุ่น

โดยไม่ต้องมีอะไรมากมาย

ชีวิตที่เหลือ..เอื้ออาทร

ขอให้มีความรัก

แม่ผู้แก่เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่ง เป็นที่รำคาญใจของลูกชายเหลือเกิน

สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา

จึงไม่รู้ว่าจะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน

ชายหนุ่มจึงตัดสินใจแบกเอาไปปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม

ระหว่างทาง แม่ไม่วอนขอ… ไม่ถาม… ไม่ว่าอะไร

ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป เข้าป่าลึกไกลมากแล้ว

ลูกชายวางแม่ลงบนโขดหิน แล้วหันหลังเดินกลับทางเดิมไป

ตอนนี้เอง ที่แม่ตะโกนตามหลังลูกชายไปว่า

“ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง…”

ส.ค.ส. 2554

สดุดีปีใหม่

หลังจอดรถโตโยต้าสีดำแวะข้างทางซื้อกาแฟ 1 ถุง

ชายผู้นั้นขับรถคนเดียวออกไป แล้วจอดติดไฟแดงที่สี่แยก

จนมีรถตำรวจซึ่งขับนำรถเบนซ์มาได้บีบแตรไล่รถที่ชายผู้นั้นติดไฟแดง

“นี่เป็นรถนำขบวนรัฐมนตรี ขอให้หลบไป” แต่รถผู้นั้นไม่หลบ

ตำรวจจึงลงมาที่รถของชายผู้นั้นและเรียกให้ลงจากรถ

พอชายผู้นั้นได้ลงมาจากรถ ตำรวจเห็นแล้วแทบเป็นลมล้มทั้งยืน

ตำรวจอีกคนที่นั่งอยู่ในรถตกใจจนต้องวิ่งลงมาดูพร้อมกับรัฐมนตรี

ทั้งหมดขาสั่น อ่อนแรง นั่งลงไปกับพื้นทันที

ชายคนนั้นเป็นผู้ที่อยู่บนธนบัตร คือ “ในหลวงองค์ปัจจุบัน”

“พวกท่านจะรีบไปไหนหรือถึงกับจะต้องฝ่าไฟแดง” ……………..

………ตำรวจทูลว่า ให้ข้าพระพุทธเจ้าขับรถนำรถพระที่นั่งของพระองค์ไปมั๊ยพุทธเจ้าข้า

ทรงตรัสว่าเราไม่ต้องให้ท่านมานำขบวนรถเราหรอก เราขับไปเองคนเดียวได้ ท่านไปนำรถท่านรัฐมนตรีเถอะ

แล้วในหลวงก็ได้ทรงขับรถออกไปจากสี่แยกนั้นโดยไม่ได้มีรถตำรวจนำไป

ขอให้อยู่เย็นเป็นสุข

อย่าโกรธใครเลย

เมื่อคนเราเริ่มริษยา

จิตใจจะร้อนและร้าย

สมองส่วนโง่จะแอคทีฟ

โปรเจคท์พยาบาทจะบังเกิด

ด้วยวัตถุประสงค์มุ่งร้ายทำลายเขา

แต่เผาตัวเองโดยไม่รู้ตัว

อัจฉริยะ… จะเรียนรู้การดับริษยา

คนลืมตัว… จะใช้ปฏิบัติตามคำสั่งสมองที่เก่งแต่โง่

ก่อเกิดการวางอำนาจ ข่มใคร ๆ หิวหาความสะใจ

คนที่เจ็บที่สุดคือตนเอง

2554…ดี

ทุกเรื่องที่คิด

ทุกกิจที่ทำ

ทุกคำที่พูด

ขอให้มีอิสรภาพในชีวิต

ทำสิ่งดี ๆ โดยไม่ต้องมีคนเห็น

ดีให้ได้โดยไม่ต้องมีใครจดจำ

ปิติใจได้เองโดยไม่ต้องมีใครปรบมือ

อิสระจากแรงริษยา โลภ รัก ชิงชัง

ถึงเป็นซุปเปอร์สตาร์ก็ปรารถนาอยู่หลังเวที

ไม่ต้องบิน สูงลิ่ว พ้นทิวเขา

แค่บินเอา เท่าพลัง ยังบินไหว

ท่าที่บิน ไม่ต้องหรู อย่างผู้ใด

แค่สุขใจ บินเสรี เท่านี้พอ

ขอให้สดชื่นแจ่มใส

มีบ้างบางครั้งโกรธ วีนผู้ร่วมงาน เพราะลืมตัว

ควรทำอย่างไรเมื่อมันพลุ่งพล่านออกมา

ฝึกฝนมีสติรู้ตัว เป็นลำดับแรก แล้วหยุดพูด

ทุกคำที่พูดเวลาโกรธทำให้คุณดูแย่และหยาบ แม้ถ้อยคำจะไพเราะ

หัวหน้าจะดูวางอำนาจ สมเพช ลูกน้องจะดูดื้อรั้น ยะโส

บรรยากาศแห่งความร้อนบวกโง่จะปกคลุมทั้งองค์กร

หยุดตัดสินใจ ไม่ว่าเรื่องใหญ่หรือเล็ก ไม่เซ็นสั่งงาน ไม่ชี้แจงเจ้านาย

มันเป็นวินาทีที่เสี่ยงต่อความผิดพลาด

หลับตา ดูใจ ให้อภัย ไม่สร้างอกุศลร่วมกัน ไม่เติมไฟแก่กัน

ระบายเชิงบวก ซักผ้า เก็บขยะ อ่านหนังสือดี ๆ

ใจสงบ แล้วค่อยคุยกัน สุดยอดปัญญาย่อมรู้ว่า

ไม่มีใคร หรืออะไร ควรค่าแก่การถือสา

หน้าที่เรา ขอโทษ หรือให้อภัย ทำความเข้าใจ

แม้ว่าอาจต้องวางเฉยกับใครสักคน

ขอให้เป็นปีที่มีค่าสูงส่ง

จากบทสนทนากับชายอนาถาวัย 60

“สิ่งสำคัญที่ลุงปรารถนาที่สุดในชีวิต

คืออะไรครับ เงินเดือน บ้าน รถ หรืออะไร?”

ลุงตอบว่า.. “คือการที่มีอะไรให้ผมรับผิดชอบบ้าง”

!!! เบื้องลึกแห่งใจ… ใคร ๆ ก็ปรารถนาคุณค่า

อันนำมาซึ่งปิติเบิกบานใจในชีวิต

โชคดีสักเพียงใดที่เราต่างมีหน้าที่รับผิดชอบ

แล้วใยเราจะมิทำหน้าที่นี้ให้สุดยอด

ขอให้มีความสุข

ความสุขไม่ได้อยู่ที่มี แต่อยู่ที่พอ

คนทั่วไปพยายามมี

คนฉลาดพยายามพอ

รู้สึกขาดก็จะเอา รู้สึกพอก็จะให้

อิสรภาพที่แท้เกิดจากไร้ความกดดัน

ด้วยแรงแห่งรักโลภโกรธหลง

ขอให้อยู่อย่างเป็นที่รัก

วันหนึ่งในห้องคลอด

เขาถือกำเนิดด้วยเสียงร้องจ้า

ราวกับว่าโลกนี้แสนโหดร้าย

ลืมแล้วปิดตาอย่างผวาหวาดหวั่น

แต่เป็นวันที่คนรอบข้างยิ้มแย้มต้อนรับ

อย่างปิติผ่องใสไปทั่วตระกูล

เราขออวยพร…สักวันที่เจ้าจะจากโลกนี้ไป

ขอให้มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มผ่องใส

แต่เป็นวันที่คนรอบข้างร้องไห้ปานจะขาดใจ

ขอให้รวย

วอร์เรน บัพเฟตต์ (Warren Buffet) มหาเศรษฐีโลก

เก็บเงินสะสมจากการส่งหนังสือพิมพ์ ซื้อไร่เล็ก ๆ ตอนอายุ 14 ปี

ยังคงอยู่บ้านเล็ก ๆ 3 ห้องนอนที่ซื้อไว้เมื่อ 50 ปีก่อน

เขารู้สึกว่าบ้านนี้มีพร้อมแล้ว ทั้งที่แม้แต่รั้วก็ไม่มี

ไปไหนมาไหนเอง.. ไม่มีคนคุ้มกัน ไม่เคยใช้เครื่องบินส่วนตัว

ทั้งที่เป็นเจ้าของบริษัทเครื่องบินส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุดในโลก

เขาให้กฎแก่ ซีอีโอ เพียงสองข้อ กฎข้อ 1

อย่าทำให้เงินของผู้ถือหุ้นเสียหาย กฎข้อ 2 อย่าลืมกฎข้อ 1

เขาไม่ใช้โทรศัทท์มือถือ ไม่มีคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงาน

แต่บริจาคเงินการกุศล 31,000 ล้านเหรียญสหรัฐ

มีแล้วให้ ได้แล้วแบ่ง

ขอให้อยู่อย่างยิ่งใหญ่

ออกโอพีดีวันนี้ ตรวจคนไข้ไปแล้ว 3-4 ราย

บ้างคิดว่า…มันช่างน่าเบื่อจริง ๆ รออยู่สักกี่รายกันละนี่

บ้างคิดว่า…มันเป็นหน้าที่..ก็ทนทำไปดีกว่า

บางคนคิดว่า…นี่คืองานยิ่งใหญ่

ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในภารกิจแห่งพระราชบิดา

ใครต่อใครแวะเวียนมาหาเรา แล้วรู้สึกดีกลับบ้านไป

ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ อยู่ที่ใจศรัทธาในงาน

ไม่ได้อยู่ที่ห้องผู้บริหาร หรืองานมากอิทธิพล

แต่อาจเป็นชิ้นงานเล็ก ๆ ของจิตใจที่ยิ่งใหญ่

แค่ฉลาดคิด ชีวิตอาจเปลี่ยนใหม่หมด

วันนี้ พรุ่งนี้ ซึมซับสิ่งดีๆ จากโอพีดีของเรา

ส.ค.ส. 2555

เบื้องหน้า ฟ้าสลาย

สุริฉาย จะมืดมน

อุปสรรค จะเหลือล้น

ฝึกใจตน ไว้รอคอย

อุปสรรคความยากลำบาก ไม่มีความหมายอันใด เมื่อใจไม่สะเทือน

ขอให้ประสบความสำเร็จ

ความสำเร็จ

มิใช่ซุปเปอร์สตาร์ที่มาจากบ้านเอเอฟ

มิใช่อำนาจในพรรคของวงการเมือง

มิใช่การครอบครองอัครสถานดุจเพียงเวียงวัง

มิใช่ตำแหน่งที่มากอิทธิพลที่คนนบนอบ

เปล่าเลย… ความสำเร็จอยู่ที่สามารถ

ยืน เดิน นั่ง นอน ได้อย่างสุขใจ

นี่คือ ความสำเร็จที่แท้จริงของการมีชีวิต

ความสำเร็จไม่ได้อยู่ที่เรามี..แต่อยู่ที่เราพอ

ปีแห่งปัจจุบัน

มองไปข้างหน้าเพื่อก่อความหวัง

มองไปข้างหลังเพื่อเก็บบทเรียน

แต่ชีวิตอยู่กับปัจจุบันอย่างสุขใจ

จะวิตกกังวลไปใย

มันไม่ทำให้อดีตเปลี่ยนแปลง

มันไม่ทำให้อนาคตดีขึ้น

แต่ทำให้ปัจจุบันเลวลง

ปีแห่งการรู้เขารู้เรา

ในสำนักงาน ในภาควิชา ในสถาบัน

เรียนสูง รู้มาก สมองเยอะ

ทำไมใช้ชีวิตโง่ ๆ อึดอัดกันทั้งองค์กร

เป็นต้นตอแห่งความรำคาญ

ของคนรอบข้างอย่างไม่รู้ตัว

จริงแท้แล้ว… กับผู้คนรอบกาย

เราต้องใช้หัวใจให้มากกว่าเหตุผล

ชีวิตต้องการปัญญามากกว่าความรู้

ขอให้พบแต่สิ่งที่ดี ๆ

ทำแต่สิ่งดี ๆ จะพบแต่สิ่งดี ๆ

ไม่มีความดีใด ที่ทำแล้วไม่มีความสุข

ความเสียสละแม้เล็กน้อยก็ยิ่งใหญ่

มีเพียงรักและเสียสละเท่านั้น

ที่จะเรียกร้องรักและเสียสละจากผู้อื่นได้

เมื่อสบโอกาส ใยจะไม่เสียสละให้เต็มที่

เมื่อไม่มีโอกาส ใยจะไม่รีบหาโอกาส

เพราะความดีเป็นการลงทุนชนิดเดียวที่ไม่มีวันล้มเหลว

และโอกาสคือต้นทุนชนิดเดียวที่เก็บสต๊อคไม่ได้

ขอให้ยินดีมีสุข

วัน ๆ เอาแต่เล่น facebook ทำไมได้สองขั้น

โอพีดีก็ไม่ออก โออาก็ไม่เข้า เป็นศ.ได้ไง

เมื่อไฟริษยาเริ่มก่อตัว

คนเก่งจะได้สติและเกิดปัญญา

ดับไฟที่ใจตนแต่ต้นลม

คนโง่สมองดี..จะคิดการร้าย

ร้อนระอุกับเรื่องกลั่นแกล้ง

แรงด้วยคำพูดให้ร้าย

ป้ายสีอย่างปราดเปรื่อง

มันอาจคือความฉลาดในโลกมืด

ในการยืมมือผู้อื่นมาเผาตนเอง

ร่วมยินดี

ยินดีจะเพิ่มขึ้น

ร่วมทุกข์

ทุกข์จะน้อยลง

ขอให้มีสิ่งดี ๆ ไว้จดจำ

“คุณยายส่าพอ พาครึ ชาวกะเหรี่ยง อายุ 66 ปี

ค้างค่ารักษามดลูกอักเสบ 3000 บาท

ต่อโรงพยาบาลสวนดอก เมื่อปี 2510

เพราะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา

ซึ่งขณะนั้นมีค่ารถ 23 บาทที่เดินทางไกลกว่า 200 กม.

43 ปีที่คุณยายสะสมจากการทำงานรับจ้างได้จนครบ 3000 บาท

จึงส่งมาชำระหนี้วันที่ 18 ส.ค. 2553

โดยที่หลักฐานทางโรงพยาบาลไม่เหลือแล้ว”

บันทึกไว้ในส.ค.ส. นี้

เพราะคนทั่วไปย่อมอยากจดจำคนดี มากกว่าคนรวย และคนมีอำนาจ

การแสวงหาความดี มีความสุขกว่าการแสวงหาเงิน และอิทธิพล

ปีแห่งน้ำใจในสายเลือด

ขณะที่ท่านมหาตะมคานธีกำลังขึ้นรถไฟไปต่างเมืองอยู่นั้น…

รองเท้าข้างหนึ่งของท่านตกลงจากรถไฟ

ท่านไม่สามารถลงมาเก็บรองเท้าท่านได้ทัน

เพราะรถกำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานีรถไฟพอดี

หัวใจไวกว่าสมอง….ท่านรีบถอดรองเท้าของท่านอีกข้างหนึ่ง

แล้วโยนออกไปใกล้ๆ ที่เดียวกันกับรองเท้าของท่านที่ตกลงไปนั้น

ผู้ติดตามถามท่านว่า “ทำไมท่านจึงทำเช่นนั้น”

“เพื่อว่าถ้ามีคนเก็บรองเท้าได้ เขาจะได้มีรองเท้าใส่ครบทั้งสองข้าง”

ประวัติศาสตร์เล็ก ๆ หน้านี้..

คงไม่ทำให้เราได้ความรู้อะไร แต่ทำให้เราได้ปัญญา

ปีแห่งความยิ่งใหญ่

ยิ่งใหญ่ แต่เรียบง่าย..พอเพียง

ในหลวงท่านยังมีรองเท้า

คู่โปรดของท่านคู่เดียว

ใส่แล้ว พังแล้ว ขาด

ท่านก็เอาไปซ่อม

และนี่คือหลอดยาสีพระทนต์

ที่ทรงใช้จริง ๆ

(โพสต์นี้..ไม่ต้องการให้แสดงความคิดเห็น แต่ต้องการให้แสดงความคิดถึง)

ส.ค.ส. 2556

 สดุดีปีใหม่

“อาชีพแพทย์นั้นมีเกียรติ แพทย์ที่ดีไม่ร่ำรวย แต่ไม่อดตาย

ถ้าใครอยากร่ำรวยควรเป็นอาชีพอย่างอื่นที่ไม่ใช่แพทย์

อาชีพแพทย์ต้องยึดอุดมคติ คือเมตตา กรุณา”

พระราชดำรัส

บนเว็บหน้าแรกของคณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

ขอให้อยู่เย็นเป็นสุข

“คิดดี ๆ พูดดี ๆ”

ไม่มีต้นทุน

แต่กำไรมหาศาล

ในชีวิตคนเรานี้

…มีความสุขความดีมากมาย

ที่เราเก็บเกี่ยวได้โดยไม่ต้องใช้เงินทอง

ความสุขความดีมิได้อยู่ที่มีมากแค่ไหน

หรือลาภยศสักเพียงใด แต่อยู่ที่พอใจหรือไม่

ความเพียงพอเป็นบ่อเกิดแห่งความเผื่อแผ่

เราอาจไม่สามารถมีเงินนับร้อยล้าน

แต่เราสามารถสร้างชิวิตให้มีค่าเกินกว่าร้อยล้าน

ปีแห่งบุญกุศล

บุญแห่งส.ค.ส. นี้

โปรดช่วยขจัดปัดเป่าธุลีมืดมน

สิ่งอัปมงคลออกไป

เฉกเช่น นิสัยชอบใส่ร้าย

ทำงานสายเป็นอาจิณ

ไฟร้อนริษยา ที่ชอบสร้างวาจาเชือดเฉือน

ท่าทีเย่อหยิ่ง หลงตน ที่ผู้คนรำคาญ

ความขุ่นแค้นใคร ๆ ที่มีความเห็นแตกต่าง

ขอจงจางหายไป…จากใจของเรา

ขอพรให้เป็นที่รัก

เพียงแค่ลดตัวตน..ทุกคนก็จะเป็นที่รัก

บางครั้งเราอาจเผลอสำคัญตน ว่าศึกษาสูง

มี authority มีระดับ มีตำแหน่ง

โฉบเฉี่ยวเชิดไปมาบนหน้าเว็บ

กรีดกรายอยู่ในสังคมนี้อย่างหยิ่งทะนง

อาจไม่รู้เลยว่า..ตนคือต้นตอแห่งความรำคาญในย่านนี้

อาจไม่เคยรู้เลยว่า…. ถ้าโลกนี้ไม่มีเรา

ผู้คนแถวนี้จะรู้สึกดีขึ้น

เราจึงจำเป็นต้องรู้สึกตัวและรู้สึกดีกับคนข้างเคียง

แค่ถ่อมตนลงอีกนิด.. ชีวิตก็สูงขึ้น

คุณงามและความรัก

ทุก ๆ เช้าตื่นขึ้นมาถามหาสิ่งสวยงามในชีวิต

วันนี้จะทำสิ่งดีใด….แก่ใครได้บ้าง

แสงแรกแห่งอรุโณทัย… ให้อุ่นไอในยามสาดส่อง

สายน้ำให้ความชุ่มชื่น

นกร้องให้ความไพเราะจับใจ

ต่างยินดีให้ออกไป .. ไม่คอยใครปรบมือ

หมั่นมีสิ่งดี ๆ ที่ไม่ต้องมีคนรับรู้

หมั่นมีความดีลับตาคน ให้ตนรักตน

ไม่รอคนกดไลค์… ไม่คอยใครคอมเมนต์

ปีแห่งความยินดี

ให้ให้มากกว่าที่ขอ

รับให้น้อยกว่าที่เขาหยิบยื่น

เมื่อเอ่ยคำว่า “ขอโทษ” จงสบตาเขาด้วย

เมื่อกล่าวคำว่า “ขอแสดงความยินดี”

ขอให้มีความยินดีอยู่ในใจ

ถ้าไม่มี

จงทำให้มีให้ได้

ขอให้ศรัทธาและกล้าหาญ

ทุกล้มได้ความรู้ ทุกแพ้ได้ประสบการณ์

สักกี่ล้มเหลวก็ไม่มีวันล้มเลิก

ปรับเทคนิค เปลี่ยนกลยุทธ์ สับเส้นทาง

วิกฤตปานใดก็ไม่หมดแรง

จอมยุทธ์แม้มีวันตาย แต่ใจสลายไม่เป็น

จะล้มเหลวสักกี่ครั้ง จะพลาดพลั้งสักกี่หน

ก็ยังถือว่าประสบความสำเร็จเช่นกัน

หากความมุ่งมั่นยังเหมือนเดิม

เพราะความสำเร็จ

คือความสุขบนเส้นทาง มิใช่ที่ปลายฟ้า

เป็นปีแห่งความหมาย

ชีวิตที่รุ่งโรจน์มิใช่ชีวิตที่ไร้ปัญหาหรืออุปสรรคใด ๆ

แต่อยู่ที่ไม่มีปัญหาใดทำให้หัวใจสะเทือนต่างหาก

ปีใหม่นี้…. ขอให้มีความยากลำบาก

มาบันดาลตนเป็นคนเข้มแข็ง

ขอให้มีเรื่องอันตรายน่ากลัว..

มาสร้างบทเรียนหาญกล้าฝ่าฟัน

ขอให้มีมากมายปัญหา…เป็นบ่อเกิดปัญญาและทักษะชีวิต

ขอให้มีคนเดือดร้อนวนเวียนเข้ามา เป็นนาบุญหว่านความรักกรุณา

ปีใหม่นี้… โชคดีปานใดที่ฟ้าดินประทานโอกาสให้เราถึงปานนั้น

ปราศจากความยากลำบากและสิ่งท้าทาย

จะมีความหมายอันใดในการมีชีวิต

ปีแห่งความใส่ใจ

ชายหนุ่มเลิกงานและกลับบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า

ลูกชายวัย 5 ขวบยืนรอถามที่ประตู “พ่อคับพ่อทำงานได้เงินชั่วโมงละเท่าไหร่”

พ่อโมโห “จะรู้ไปทำไม ไม่ใช่เรื่องของแก” สักพักคิดได้ “พ่อได้ชั่วโมงละ 20 บาท”

ลูก “โอ..” เสียงอ่อยสิ้นหวัง แต่ “พ่อคับ ผมอยากขอยืมเงิน 10 บาท”

พ่อโกรธ “นี่เป็นเหตุผลที่แกถาม เพื่อจะขอเงิน แล้วไปซื้อของเล่นโง่ ๆ ไปนอนได้แล้ว”

…ทุกเสียงเงียบลง.. สักพักพ่อคิดได้..บางทีลูกอาจจำเป็นต้องใช้เงิน 10 บาทจริง ๆ

พ่อ “พ่อมาคิดดู เมื่อกี้พ่ออาจพูดกับลูกแรงเกินไป เอ้านี่เงิน 10 บาทที่ลูกขอ”

เด็กลุกขึ้นนั่ง”ขอบคุณคับพ่อ” รับเงินแล้วล้วงลงหยิบเงินสะสมใต้หมอนมานับ

พ่อโกรธอีกหน “ก็มีเงินแล้วนี่ แล้วมาขออีกทำไม”

ลูก “เพราะผมมีไม่พอคับ แต่ตอนนี้ผมมีครบแล้ว

พ่อคับผมมีเงินครบ 20 บาทแล้ว ผมขอซื้อเวลาพ่อชั่วโมงนึง

….พรุ่งนี้พ่อกลับบ้านเร็ว ๆ นะคับ

ผมอยากกินข้าวเย็นกับพ่อ ผมจ่ายพ่อ 20 ล่วงหน้าเลยคับ”

ส.ค.ส. 2557

 สดุดีปีใหม่

“เมื่อไม่นานมานี้เองครับ มีโอกาสขึ้นกทม. ไปธุระแถวหัวลำโพงนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไป ขณะที่ประตูสถานีสุทธิสารเปิด มีหญิงคนหนึ่งสวมแว่น ใสหมวกแก๊ป ท่าทางคล่องแคล่ว เดินเข้ามายืนตรงหน้าผม ผมลุกให้เพราะติดนิสัยจากเด็กต่างจังหวัด ประกอบกับนั่งใกล้สุด หญิงคนนั้นนั่งลงแล้วถามว่า “ช่วยถือของให้มั้ยค่ะ” พอดีผมบ้าหอบฟางอยู่ กระเป๋า 2-3 ใบ เลยยื่นกระเป๋ากล้อง+เลนซ์ไปให้ แต่มีชายคนหนึ่งชิงไปถือก่อน ผมก็หันไปมอง เขาก็ยิ้มๆ ขำๆ ผมก็งงๆ เข้าใจว่าเป็นน้องชายหรืออะไรประมาณนั้น พอกลับหน้ากลับมาดูที่ผู้หญิง โอ!! เข่าอ่อนเลย เพราะเพ่งมองกี่ครั้งก็ใช่สมเด็จพระเทพ พระองค์กำลังเอานิ้วชี้มาจรดที่ปาก พร้อมทำเสียง “จุ๊ ๆ ทำเฉยๆ ไว้ อย่ากระโตกกระตาก” ผมก็เลยเข่าอ่อน หัวใจตกลงไปตาตุ่ม ดีที่พี่ผู้ชาย (เข้าใจว่าทหารรักษาพระองค์) สะกิด กับรั้งตัวไว้ทันก่อนผมจะลงไปกราบ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปร่วมกับพระองค์ ก็เข้าใจเอาเองว่า พระองค์ท่านคงอยากมีความส่วนพระองค์ ถ้าผมถ่ายคนนึงอีกทั้งขบวนต้องมาถ่ายด้วยแน่ (บันทึกโดย อาจารย์ยอดเยี่ยม เทพธรานนท์…เรื่องเล่าจากพี่คนใต้ใจดี)

ปีแห่งโชคลาภ

โชคใด..จะดีไปกว่าเกิดปัญญาเข้าใจหัวใจ

จนใจเป็นสุขได้ในทุกสถานการณ์

ที่ไม่อาจมีการกระทบใดทำใจให้กระเทือนได้อีก

ลาภใด..จะยิ่งใหญ่ไปกว่าความรู้สึกพอ

อันคือความร่ำรวยแท้จริง ที่ความโลภใดมิอาจกดดัน

บ่อเกิดแห่งการแบ่งปัน…ที่ไม่มีวันหมดสิ้น

ปีแห่งแรงบันดาลใจ

ใยต้องรอจนมีแม็คบุ๊คโปรจึงเริ่มทำงาน

สุนทรภู่สร้างวรรณกรรมบนใบลาน

เนลสัน แมนเดล่าบริหารโดยไม่มีไอโฟน

วอร์เรน บัพเฟตต์ใช้เครื่องคิดเลขเก่า ๆ เขย่าเศรษฐกิจโลก

ไอสไตน์ใช้กระดานชนวนหาความจริงจากความฝัน

อุปกรณ์สำคัญที่อัจฉริยะใช้เปลี่ยนโลก

คือแรงบันดาลใจ ในสมองธรรมดา ๆ

อันคือที่มาของความมุ่งมั่น ไม่หวั่นไหว

คนทั่วไปแสวงทรัพย์สินและอำนาจ

คนฉลาดแสวงหาแรงบันดาลใจ

คิดบวก

“รถติดไฟแดง ไม่มีที่จอด พลาดลิฟท์เสี้ยวนาที

วันนี้คงไม่ใช่วันของเรา วันของคนอื่นบ้าง แบ่ง ๆ กันไป”

“เรื่องแค่นี้เขาคิดไม่ออก ….. จริง ๆ แล้ว ไม่มีใครโง่หรอก

เราฉลาดในเรื่องที่แตกต่างกัน”

“ทำอะไรก็ติดขัดไปหมด อุปสรรคทั้งวัน ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเลย

ฟ้าดินไม่ได้แกล้งหรอก มันเป็นอย่างนี้กับทุกคนในบางวันเสมอ”

“ทำไมทำอย่างนั้น คงมีบางมุมของเหตุผลที่เรามองไม่ชัดเท่าเขา

เช่น เราจะบีบแตรไล่ผู้ชายที่เดินซุ่มซ่ามยึกยักริมถนนนั้นไหม

หากรู้ว่าเขาใส่ขาเทียม หรือสมเพชหญิงแต่งตัวไร้รสนิยมคนนั้นไหม

หากรู้ว่านั่นคือชุดเดียวที่เธอมีในชีวิต”

ปีแห่งการค้นหาสิ่งดีงาม

ขอใจดูใจ ประเมินชีวิตอีกปีที่ผ่านมา

กี่คุณค่า กี่คุณงาม ที่ส่งใจให้รู้สึกดี

กี่เสียสละ กี่ความทุ่มเท ที่ก่อศรัทธาให้กับตน

เก็บเป็นบทเรียนให้ปัจจุบันและวันหน้า

“หน้าตาดี จะอยู่กับเรา 20 ปี

สมองดี จะอยู่กับเรา 40 ปี

ความดี จะอยู่กับโยมไปตลอดชีวิต…. เจริญพร”

(พระมหาสมปองฝากมา)

เปิดใจให้เบิกบาน

อาจมีสักหน ที่มีข้อโต้แย้งกันเกิดขึ้น

เหน็ดเหนื่อยและทุ่มเททำให้คนยอมรับความเห็นตน

ไม่ทำความเข้าใจในความเห็นที่แตกต่าง

ยกทุกข้ออ้างมาหักล้าง…อย่างฟังไม่ขึ้น

เหนื่อยเพียงใดกับการปกป้องความคิดของตน

หาเหตุผล ค้นโลกซีกเดียวมาสนับสนุน

โง่เพียงใด…ที่อยากให้ใครทั้งโลกมีความเห็นเหมือนตน

กับใครบางคน เราอาจทำได้ดีที่สุดแค่สงบและทบทวนตัวเรา

สายฝนแสนห่าก็หาเติมน้ำให้เต็มกะลาที่คว่ำอยู่ได้ไม่

จริงแท้แล้ว แค่ลดความสำคัญตน

ใจคนก็สว่างขึ้นโดยไม่ต้องใช้สมอง

ใส่ใจต่อกัน

มักมีความจริง สิงอยู่ในคำล้อเล่น

มักมีข้อสงสัย ในคำว่าไม่มีอะไร

รู้สึกน้อยใจ ซุกอยู่ในคำว่าไม่แคร์

จงได้ยินในสิ่งที่เขาไม่ได้พูด เห็นในสิ่งที่เขาไม่แสดง

ฟังความรู้สึกด้วยใจสัมผัสใจ ใยต้องใช้เหตุผล

กับคนรอบข้าง…สร้างความรู้สึกดีจากใจ ใช่แค่ถ้อยคำ

คนที่มีความสุขมักไม่ค่อยยุ่งเรื่องคนอื่น

แต่ฟังและได้ยินความรู้สึกของคนข้างเคียง

ที่ห้องทำงาน ต้นตอแห่งความรำคาญอาจคือเรา

เข้าใจเขา สยบใจเรา เพราะสุขในงานสำคัญกว่าเงินเดือน

ปีแห่งคุณภาพชีวิต

“ผมเก่ง…คุณรู้ไหม… คนนั้นก็ได้ดีเพราะผม

ถ้าไม่ได้ผมเราคงไม่มาไกลถึงเพียงนี้”

แม้แต่คนที่ชอบเราเขาก็ไม่อยากฟังมัน

คนที่เกลียดเรา… เขายิ่งไม่มีวันเชื่อ

และใคร ๆ ก็รู้ว่าสิ่งที่คุย.. มักเกินจริง

คุณภาพคน..รับรู้กันได้ด้วยใจ… ไม่ใช่คำพูด

คนฉลาดฟังความรู้สึกมากกว่าฟังคำพูด

ดังนั้น.. เพื่อเพิ่มคุณภาพชีวิต

พูดน้อยลง.. ฟังมากขึ้น

คิดรอบคอบ…. ตรวจสอบตนเอง

คิดได้

ถ้าผมเป็นมหาเศรษฐี มีน้องสาวเป็นนายก

ถึงผมจะผิดพลาดในอดีต.. จนต้องระเหเร่ร่อนในต่างแดน

ผมจะกว้านซื้อโอกาสให้คนซื่อสัตย์มาบริหารประเทศ

ผมจะไม่ยอมให้โอกาสแก่คนคดโกง คนโกงจะสูญสิ้นแผ่นดินจะเป็นสุข

เงินทองเหลือเฟือผมจะนำไปสนับสนุนโครงการมากมายในพระราชดำริ

ผมจะขอใช้เงินอย่างเป็นสุข ด้วยการซื้อแสนโรงเรียนให้เด็กฉลาด

มอบหมื่นโรงพยาบาลให้ผู้คนแข็งแรง พลิกอิสานแล้งเป็นอิสานเขียว

โอกาสเช่นนี้มีไม่กี่คนบนโลก และโชคจะเป็นของคนคิดได้

เพราะตำนานจดจารึกเฉพาะคุณงาม มิใช่ความรวย

อยู่เพื่อตน อยู่แค่ตนสิ้นใจ อยู่เพื่อคนทั่วไป อยู่ชั่วฟ้าดิน

ผมอาจจบชีวิตอย่างสันโดษในแดนไกลที่ไม่มีใครจดจำ

แต่ความปิติและสุขใจ… ใคร ๆ ไม่จำเป็นต้องรับรู้ก็ได้