สวัสดีปีใหม่ 2557
Happy New Year 2014

14Top

ส.ค.ส. 2557

 สดุดีปีใหม่

“เมื่อไม่นานมานี้เองครับ มีโอกาสขึ้นกทม. ไปธุระแถวหัวลำโพงนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไป ขณะที่ประตูสถานีสุทธิสารเปิด มีหญิงคนหนึ่งสวมแว่น ใสหมวกแก๊ป ท่าทางคล่องแคล่ว เดินเข้ามายืนตรงหน้าผม ผมลุกให้เพราะติดนิสัยจากเด็กต่างจังหวัด ประกอบกับนั่งใกล้สุด หญิงคนนั้นนั่งลงแล้วถามว่า “ช่วยถือของให้มั้ยค่ะ” พอดีผมบ้าหอบฟางอยู่ กระเป๋า 2-3 ใบ เลยยื่นกระเป๋ากล้อง+เลนซ์ไปให้ แต่มีชายคนหนึ่งชิงไปถือก่อน ผมก็หันไปมอง เขาก็ยิ้มๆ ขำๆ ผมก็งงๆ เข้าใจว่าเป็นน้องชายหรืออะไรประมาณนั้น พอกลับหน้ากลับมาดูที่ผู้หญิง โอ!! เข่าอ่อนเลย เพราะเพ่งมองกี่ครั้งก็ใช่สมเด็จพระเทพ พระองค์กำลังเอานิ้วชี้มาจรดที่ปาก พร้อมทำเสียง “จุ๊ ๆ ทำเฉยๆ ไว้ อย่ากระโตกกระตาก” ผมก็เลยเข่าอ่อน หัวใจตกลงไปตาตุ่ม ดีที่พี่ผู้ชาย (เข้าใจว่าทหารรักษาพระองค์) สะกิด กับรั้งตัวไว้ทันก่อนผมจะลงไปกราบ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปร่วมกับพระองค์ ก็เข้าใจเอาเองว่า พระองค์ท่านคงอยากมีความส่วนพระองค์ ถ้าผมถ่ายคนนึงอีกทั้งขบวนต้องมาถ่ายด้วยแน่ (บันทึกโดย อาจารย์ยอดเยี่ยม เทพธรานนท์…เรื่องเล่าจากพี่คนใต้ใจดี)


 

ปีแห่งโชคลาภ

โชคใด..จะดีไปกว่าเกิดปัญญาเข้าใจหัวใจ

จนใจเป็นสุขได้ในทุกสถานการณ์

ที่ไม่อาจมีการกระทบใดทำใจให้กระเทือนได้อีก

ลาภใด..จะยิ่งใหญ่ไปกว่าความรู้สึกพอ

อันคือความร่ำรวยแท้จริง ที่ความโลภใดมิอาจกดดัน

บ่อเกิดแห่งการแบ่งปัน…ที่ไม่มีวันหมดสิ้น


 

ปีแห่งแรงบันดาลใจ

ใยต้องรอจนมีแม็คบุ๊คโปรจึงเริ่มทำงาน

สุนทรภู่สร้างวรรณกรรมบนใบลาน

เนลสัน แมนเดล่าบริหารโดยไม่มีไอโฟน

วอร์เรน บัพเฟตต์ใช้เครื่องคิดเลขเก่า ๆ เขย่าเศรษฐกิจโลก

ไอสไตน์ใช้กระดานชนวนหาความจริงจากความฝัน

อุปกรณ์สำคัญที่อัจฉริยะใช้เปลี่ยนโลก

คือแรงบันดาลใจ ในสมองธรรมดา ๆ

อันคือที่มาของความมุ่งมั่น ไม่หวั่นไหว

คนทั่วไปแสวงทรัพย์สินและอำนาจ

คนฉลาดแสวงหาแรงบันดาลใจ


 

คิดบวก

“รถติดไฟแดง ไม่มีที่จอด พลาดลิฟท์เสี้ยวนาที

วันนี้คงไม่ใช่วันของเรา วันของคนอื่นบ้าง แบ่ง ๆ กันไป”

“เรื่องแค่นี้เขาคิดไม่ออก ….. จริง ๆ แล้ว ไม่มีใครโง่หรอก

เราฉลาดในเรื่องที่แตกต่างกัน”

“ทำอะไรก็ติดขัดไปหมด อุปสรรคทั้งวัน ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเลย

ฟ้าดินไม่ได้แกล้งหรอก มันเป็นอย่างนี้กับทุกคนในบางวันเสมอ”

“ทำไมทำอย่างนั้น คงมีบางมุมของเหตุผลที่เรามองไม่ชัดเท่าเขา

เช่น เราจะบีบแตรไล่ผู้ชายที่เดินซุ่มซ่ามยึกยักริมถนนนั้นไหม

หากรู้ว่าเขาใส่ขาเทียม หรือสมเพชหญิงแต่งตัวไร้รสนิยมคนนั้นไหม

หากรู้ว่านั่นคือชุดเดียวที่เธอมีในชีวิต”


 

ปีแห่งการค้นหาสิ่งดีงาม

ขอใจดูใจ ประเมินชีวิตอีกปีที่ผ่านมา

กี่คุณค่า กี่คุณงาม ที่ส่งใจให้รู้สึกดี

กี่เสียสละ กี่ความทุ่มเท ที่ก่อศรัทธาให้กับตน

เก็บเป็นบทเรียนให้ปัจจุบันและวันหน้า

“หน้าตาดี จะอยู่กับเรา 20 ปี

สมองดี จะอยู่กับเรา 40 ปี

ความดี จะอยู่กับโยมไปตลอดชีวิต…. เจริญพร”

(พระมหาสมปองฝากมา)


 

เปิดใจให้เบิกบาน

อาจมีสักหน ที่มีข้อโต้แย้งกันเกิดขึ้น

เหน็ดเหนื่อยและทุ่มเททำให้คนยอมรับความเห็นตน

ไม่ทำความเข้าใจในความเห็นที่แตกต่าง

ยกทุกข้ออ้างมาหักล้าง…อย่างฟังไม่ขึ้น

เหนื่อยเพียงใดกับการปกป้องความคิดของตน

หาเหตุผล ค้นโลกซีกเดียวมาสนับสนุน

โง่เพียงใด…ที่อยากให้ใครทั้งโลกมีความเห็นเหมือนตน

กับใครบางคน เราอาจทำได้ดีที่สุดแค่สงบและทบทวนตัวเรา

สายฝนแสนห่าก็หาเติมน้ำให้เต็มกะลาที่คว่ำอยู่ได้ไม่

จริงแท้แล้ว แค่ลดความสำคัญตน

ใจคนก็สว่างขึ้นโดยไม่ต้องใช้สมอง


 

ใส่ใจต่อกัน

มักมีความจริง สิงอยู่ในคำล้อเล่น

มักมีข้อสงสัย ในคำว่าไม่มีอะไร

รู้สึกน้อยใจ ซุกอยู่ในคำว่าไม่แคร์

จงได้ยินในสิ่งที่เขาไม่ได้พูด เห็นในสิ่งที่เขาไม่แสดง

ฟังความรู้สึกด้วยใจสัมผัสใจ ใยต้องใช้เหตุผล

กับคนรอบข้าง…สร้างความรู้สึกดีจากใจ ใช่แค่ถ้อยคำ

คนที่มีความสุขมักไม่ค่อยยุ่งเรื่องคนอื่น

แต่ฟังและได้ยินความรู้สึกของคนข้างเคียง

ที่ห้องทำงาน ต้นตอแห่งความรำคาญอาจคือเรา

เข้าใจเขา สยบใจเรา เพราะสุขในงานสำคัญกว่าเงินเดือน


 

ปีแห่งคุณภาพชีวิต

“ผมเก่ง…คุณรู้ไหม… คนนั้นก็ได้ดีเพราะผม

ถ้าไม่ได้ผมเราคงไม่มาไกลถึงเพียงนี้”

แม้แต่คนที่ชอบเราเขาก็ไม่อยากฟังมัน

คนที่เกลียดเรา… เขายิ่งไม่มีวันเชื่อ

และใคร ๆ ก็รู้ว่าสิ่งที่คุย.. มักเกินจริง

คุณภาพคน..รับรู้กันได้ด้วยใจ… ไม่ใช่คำพูด

คนฉลาดฟังความรู้สึกมากกว่าฟังคำพูด

ดังนั้น.. เพื่อเพิ่มคุณภาพชีวิต

พูดน้อยลง.. ฟังมากขึ้น

คิดรอบคอบ…. ตรวจสอบตนเอง


 

คิดได้

ถ้าผมเป็นมหาเศรษฐี มีน้องสาวเป็นนายก

ถึงผมจะผิดพลาดในอดีต.. จนต้องระเหเร่ร่อนในต่างแดน

ผมจะกว้านซื้อโอกาสให้คนซื่อสัตย์มาบริหารประเทศ

ผมจะไม่ยอมให้โอกาสแก่คนคดโกง คนโกงจะสูญสิ้นแผ่นดินจะเป็นสุข

เงินทองเหลือเฟือผมจะนำไปสนับสนุนโครงการมากมายในพระราชดำริ

ผมจะขอใช้เงินอย่างเป็นสุข ด้วยการซื้อแสนโรงเรียนให้เด็กฉลาด

มอบหมื่นโรงพยาบาลให้ผู้คนแข็งแรง พลิกอิสานแล้งเป็นอิสานเขียว

โอกาสเช่นนี้มีไม่กี่คนบนโลก และโชคจะเป็นของคนคิดได้

เพราะตำนานจดจารึกเฉพาะคุณงาม มิใช่ความรวย

อยู่เพื่อตน อยู่แค่ตนสิ้นใจ อยู่เพื่อคนทั่วไป อยู่ชั่วฟ้าดิน

ผมอาจจบชีวิตอย่างสันโดษในแดนไกลที่ไม่มีใครจดจำ

แต่ความปิติและสุขใจ… ใคร ๆ ไม่จำเป็นต้องรับรู้ก็ได้