สวัสดีปีใหม่ 2553
|
ส.ค.ส. 2553
ขอให้เจอแต่สิ่งที่ดี ๆ
หัดทำสิ่งดีๆ ให้กับ ผู้อื่น
จนเป็นนิสัย
โดยไม่จำเป็นต้องให้เขารับรู้
(พระราชดำรัส..ในหลวง)
ทุกๆเช้าที่ตื่นขึ้นมา
ถามหาสิ่งดีงาม
ให้กับคนข้างเคียง
นี่คือธรรมชาติของผู้มีบุญ
ขอให้ฝันเป็นจริง
ใฝ่ฝันถึงชีวิตที่มีค่า ไม่ใช่ชีวิตที่มั่งคั่ง
เป้าหมายของชีวิตคือ
อยู่เย็น เป็นสุข ไม่ใช่มั่งมี ศรีสุข
ความสำเร็จยิ่งใหญ่ อยู่ที่
สามารถเป็นผู้ให้ มิใช่ผู้ครอบครอง
ใฝ่ฝันให้ดี
ก้าวแรกที่ผิดพลาด
แม้อาจเดินอีกพันลี้ ก็ไม่มีวันถึงจุดหมาย
ขอให้เข้มแข็ง
ล้มบ้าง ลุกบ้าง แต่ความมุ่งมั่น ไม่มีวันหมด
บางทีผิดหวัง บางครั้งล้มเหลว แต่ไม่มีวันล้มเลิก
เพราะแสวงหา มิใช่เพราะรอคอย
เพราะเชี่ยวชาญ มิใช่เพราะโอกาส
เพราะสามารถ มิใช่เพราะโชคช่วย
ดังนี้ไซร้ ลิขิตฟ้า หรือสู้มานะคน
เมื่อชีวิตมีปีก…ก็ต้องโผขึ้นสัมผัสฟากฟ้า
ต้องกล้าขึ้นรับผิดชอบ ให้รู้สึกมีค่า และมีสุข
ขอให้มีโชคลาภ
หากวันนี้ พอมีพอกิน ชีวิตท่านดีกว่า 550 ล้านคน
แค่มีปัจจัยดำรงชีพ ท่านรวยกว่า 75% ของคนบนโลก
ถ้ามีเงินสะสมบ้าง… ท่านติดใน 10% ของคนร่ำรวยในโลก
ถ้าท่านยิ้มได้ในการใช้ชีวิตอย่างธรรมดา
ท่านโชคดี… เพราะหลายคนสามารถยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก
คนเขลา…เจ็บใจกับสิ่งที่ตนขาด
คนฉลาด..สุขใจกับสิ่งที่ตนมี
ขอให้มีชีวิตที่สูงส่ง
เก่งแค่ไหน ก็ไม่ข่มใคร
สูงส่งปานใด ก็ไม่เย่อยิ่ง
แม้ชนะ ก็ไม่ลำพอง
ปราดเปรื่อง แต่รู้จักลงเวที
ชีวิตนี้.. หน้าที่หลัก
รักษาใจให้ผ่องแผ้ว
ขอให้เป็นที่รัก
ใช่อยู่ที่
จบสูง มากปริญญา.. มากรางวัล
มากเกียรติยศ.. มากเงินทอง
คิดว่า เก่ง เริ่ด ซุปเปอร์สตาร์ รอหาเสียงกรี๊ด
กรีดกรายอยู่ในสังคมนี้อย่างหยิ่งทะนง
อาจไม่เคยอยู่ในหัวใจของใครเลย
มันสำคัญที่ว่า อยู่อย่างไร
ให้ใคร ๆ ชื่นใจได้บ้าง
ขอให้รวย
ความร่ำรวย
ไม่ได้อยู่ที่ยอดบัญชีมีเท่าไหร่
แต่อยู่ที่เพียงพอหรือไม่
รวยอยู่ที่รู้สึกว่าพอ
ไม่รู้สึกพอ ไม่รู้สึกอิ่ม
ก็ย่อมยากจนตลอดไป
รู้จักพอ ก็กินอิ่ม นอนอุ่น
โดยไม่ต้องมีอะไรมากมาย
ชีวิตที่เหลือ..เอื้ออาทร
ขอให้มีความรัก
แม่ผู้แก่เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่ง เป็นที่รำคาญใจของลูกชายเหลือเกิน
สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา
จึงไม่รู้ว่าจะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน
ชายหนุ่มจึงตัดสินใจแบกเอาไปปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม
ระหว่างทาง แม่ไม่วอนขอ… ไม่ถาม… ไม่ว่าอะไร
ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป เข้าป่าลึกไกลมากแล้ว
ลูกชายวางแม่ลงบนโขดหิน แล้วหันหลังเดินกลับทางเดิมไป
ตอนนี้เอง ที่แม่ตะโกนตามหลังลูกชายไปว่า
“ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้ให้นะ จะได้ไม่หลงทาง…”