สวัสดีปีใหม่ 2555
|
ส.ค.ส. 2555
เบื้องหน้า ฟ้าสลาย
สุริฉาย จะมืดมน
อุปสรรค จะเหลือล้น
ฝึกใจตน ไว้รอคอย
อุปสรรคความยากลำบาก ไม่มีความหมายอันใด เมื่อใจไม่สะเทือน
ขอให้ประสบความสำเร็จ
ความสำเร็จ
มิใช่ซุปเปอร์สตาร์ที่มาจากบ้านเอเอฟ
มิใช่อำนาจในพรรคของวงการเมือง
มิใช่การครอบครองอัครสถานดุจเพียงเวียงวัง
มิใช่ตำแหน่งที่มากอิทธิพลที่คนนบนอบ
เปล่าเลย… ความสำเร็จอยู่ที่สามารถ
ยืน เดิน นั่ง นอน ได้อย่างสุขใจ
นี่คือ ความสำเร็จที่แท้จริงของการมีชีวิต
ความสำเร็จไม่ได้อยู่ที่เรามี..แต่อยู่ที่เราพอ
ปีแห่งปัจจุบัน
มองไปข้างหน้าเพื่อก่อความหวัง
มองไปข้างหลังเพื่อเก็บบทเรียน
แต่ชีวิตอยู่กับปัจจุบันอย่างสุขใจ
จะวิตกกังวลไปใย
มันไม่ทำให้อดีตเปลี่ยนแปลง
มันไม่ทำให้อนาคตดีขึ้น
แต่ทำให้ปัจจุบันเลวลง
ปีแห่งการรู้เขารู้เรา
ในสำนักงาน ในภาควิชา ในสถาบัน
เรียนสูง รู้มาก สมองเยอะ
ทำไมใช้ชีวิตโง่ ๆ อึดอัดกันทั้งองค์กร
เป็นต้นตอแห่งความรำคาญ
ของคนรอบข้างอย่างไม่รู้ตัว
จริงแท้แล้ว… กับผู้คนรอบกาย
เราต้องใช้หัวใจให้มากกว่าเหตุผล
ชีวิตต้องการปัญญามากกว่าความรู้
ขอให้พบแต่สิ่งที่ดี ๆ
ทำแต่สิ่งดี ๆ จะพบแต่สิ่งดี ๆ
ไม่มีความดีใด ที่ทำแล้วไม่มีความสุข
ความเสียสละแม้เล็กน้อยก็ยิ่งใหญ่
มีเพียงรักและเสียสละเท่านั้น
ที่จะเรียกร้องรักและเสียสละจากผู้อื่นได้
เมื่อสบโอกาส ใยจะไม่เสียสละให้เต็มที่
เมื่อไม่มีโอกาส ใยจะไม่รีบหาโอกาส
เพราะความดีเป็นการลงทุนชนิดเดียวที่ไม่มีวันล้มเหลว
และโอกาสคือต้นทุนชนิดเดียวที่เก็บสต๊อคไม่ได้
ขอให้ยินดีมีสุข
วัน ๆ เอาแต่เล่น facebook ทำไมได้สองขั้น
โอพีดีก็ไม่ออก โออาก็ไม่เข้า เป็นศ.ได้ไง
เมื่อไฟริษยาเริ่มก่อตัว
คนเก่งจะได้สติและเกิดปัญญา
ดับไฟที่ใจตนแต่ต้นลม
คนโง่สมองดี..จะคิดการร้าย
ร้อนระอุกับเรื่องกลั่นแกล้ง
แรงด้วยคำพูดให้ร้าย
ป้ายสีอย่างปราดเปรื่อง
มันอาจคือความฉลาดในโลกมืด
ในการยืมมือผู้อื่นมาเผาตนเอง
ร่วมยินดี
ยินดีจะเพิ่มขึ้น
ร่วมทุกข์
ทุกข์จะน้อยลง
ขอให้มีสิ่งดี ๆ ไว้จดจำ
“คุณยายส่าพอ พาครึ ชาวกะเหรี่ยง อายุ 66 ปี
ค้างค่ารักษามดลูกอักเสบ 3000 บาท
ต่อโรงพยาบาลสวนดอก เมื่อปี 2510
เพราะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา
ซึ่งขณะนั้นมีค่ารถ 23 บาทที่เดินทางไกลกว่า 200 กม.
43 ปีที่คุณยายสะสมจากการทำงานรับจ้างได้จนครบ 3000 บาท
จึงส่งมาชำระหนี้วันที่ 18 ส.ค. 2553
โดยที่หลักฐานทางโรงพยาบาลไม่เหลือแล้ว”
บันทึกไว้ในส.ค.ส. นี้
เพราะคนทั่วไปย่อมอยากจดจำคนดี มากกว่าคนรวย และคนมีอำนาจ
การแสวงหาความดี มีความสุขกว่าการแสวงหาเงิน และอิทธิพล
ปีแห่งน้ำใจในสายเลือด
ขณะที่ท่านมหาตะมคานธีกำลังขึ้นรถไฟไปต่างเมืองอยู่นั้น…
รองเท้าข้างหนึ่งของท่านตกลงจากรถไฟ
ท่านไม่สามารถลงมาเก็บรองเท้าท่านได้ทัน
เพราะรถกำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานีรถไฟพอดี
หัวใจไวกว่าสมอง….ท่านรีบถอดรองเท้าของท่านอีกข้างหนึ่ง
แล้วโยนออกไปใกล้ๆ ที่เดียวกันกับรองเท้าของท่านที่ตกลงไปนั้น
ผู้ติดตามถามท่านว่า “ทำไมท่านจึงทำเช่นนั้น”
“เพื่อว่าถ้ามีคนเก็บรองเท้าได้ เขาจะได้มีรองเท้าใส่ครบทั้งสองข้าง”
ประวัติศาสตร์เล็ก ๆ หน้านี้..
คงไม่ทำให้เราได้ความรู้อะไร แต่ทำให้เราได้ปัญญา
ปีแห่งความยิ่งใหญ่
ยิ่งใหญ่ แต่เรียบง่าย..พอเพียง
ในหลวงท่านยังมีรองเท้า
คู่โปรดของท่านคู่เดียว
ใส่แล้ว พังแล้ว ขาด
ท่านก็เอาไปซ่อม
และนี่คือหลอดยาสีพระทนต์
ที่ทรงใช้จริง ๆ
(โพสต์นี้..ไม่ต้องการให้แสดงความคิดเห็น แต่ต้องการให้แสดงความคิดถึง)