ปีแห่งการอยู่เย็นเป็นสุข

ปานประหนึ่งว่าเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
เต็มใจไป (ไปใช้ชีวิต) ไม่ใช่จำใจไป (ไปใช้กรรม) นี่คือเคล็ดลับสำคัญที่สุดของการออกโอพีดี วันนี้ ตั้งใจไปเลยว่าจะทำให้ดีที่สุด ผู้ป่วยวันนี้โชคดีเหลือเกินที่มาเจอเรา นาทีนี้ไป เราจะลืมเรื่องอื่น ๆ ให้สิ้น ปิดมือถือ ปิดความคิดอ่านอื่น ๆ ที่ค้างคาใจ ผู้ป่วยรายนี้ต้องการสมองของหมอที่แจ่มใสสุดสุด กับหัวใจของหมอที่ใส่ใจสุดขีด คนไข้คือโจทย์ที่ท้าทาย ให้เรามีความสุขในการวินิจฉัย เป็นชีวิตชีวาในการค้นหาและบำบัด ซักประวัติตรวจร่างกาย.. ไม่มี part ไหนที่ทำไปเพียงให้เสร็จ ๆ เพราะศรัทธาและเต็มใจ สมองจะแตกฉาน สองมือจะเชี่ยวชาญ ผลงานจะสุดยอด สิ่งที่มีความหมายสูงสุดในวันนี้ คือความเต็มใจ (ความชอบ) เพราะมันคือความสุข ความสุขเท่านั้นที่ทำให้สมองทำงานสมบูรณ์ ถ้าฝืนใจทำ ฮอร์โมนความเครียดจะ shutdown สมอง วินิจฉัยผิด ๆ ถูก ๆ ความสุขไม่ได้อยู่ที่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ หากแต่อยู่ที่เราชอบในสิ่งที่เราทำ ดังนั้นเมื่อเราต้องทำ เราต้องชอบมันให้ได้ นี่คือความท้าทายขั้นสูงสุด ความชอบศรัทธาเป็นสิ่งแรกที่ต้องมีของผู้ประสบความสำเร็จ ถ้าไม่มี ก็ต้องสร้างมันขึ้นมา อย่าฝืนใจ เพราะมันลิมิตศักยภาพ หมอก็เจ็บ การรักษาด้อยคุณภาพ คนไข้ก็พลอยซวย ผู้ช่วยก็อึดอัด แต่ความเต็มใจทำให้ศักยภาพแสดงออกเต็มที่ การวินิจฉัยแยกโรคจะรอบคอบรอบด้าน ออกโอพีดีวันนี้ เป็นการมอบสิ่งดี ๆ ให้กับใครบางคน เพราะเต็มใจจึงเป็นการพักผ่อนจริง ๆ สมองผ่องใส จิตใจผ่องแผ้ว ความสุข เกิดขึ้นในหัวใจของผู้ให้เสมอมา ไม่ว่าใครจะรับรู้หรือไม่ มันจบตรงนั้น จากกันวันนี้ ไม่ต้องมีใครจดจำ ดีก็คือดี ไม่ต้องมีคนเซ็นรับรอง ไม่ต้องมีคนกดไลค์ ไม่ต้องมีใครแชร์

ยอดคน อยู่ที่เก่งคน

ฮั่นโกโจ ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์ฮั่น เคยกล่าวไว้ว่า
“พูดถึงการวางแผน ข้าสู้จางเหลียงมิได้
จางเหลียงนั่งวางแผนอยู่ในกอง บัญชาการ แต่สามารถกำหนดชัยชนะไกลนับพันลี้
พูดถึงการปกครองประเทศชาติให้ร่มเย็นเป็นสุข ข้าสู้เซียวเหอมิได้
เซี่ยวเหอรู้จักเอาใจใส่ประชาราษฎร์สนองเสบียงกรังไม่สิ้น
พูดถึงการสู้รบ ข้าสู้หันซิ่นมิได้
หันซิ่นสามารถนำทหารนับหมื่นออกสู้รบอย่างกล้าหาญ รบคราใด ชนะครานั้น
บุคคลทั้งสามล้วนเป็นยอดคน แต่ข้าสามารถใช้งานคนทั้งสามได้
นี่คือเคล็ดลับในการได้บัลลังก์ของข้า”

สวดมนต์ข้ามปี

ขอพรให้เรา.. มีใจเข้มแข็ง คำร้ายใดก็ทำร้ายใจไม่ได้
ขอพรให้เรา.. ตาสว่าง สินจ้าง อำนาจใด ก็ไม่อาจบังตา
ขอพรให้เรา… สมองผ่องใส คิดได้ ไหนผิดไหนถูก ไหนดีไหนชั่ว

เจ็บก็เพียงกาย อย่าให้ใจบอบช้ำ

หลวงพ่อกล่าวตอน admit ด้วยโรคของผู้สูงวัย
“เรื่องทางกายเป็นปัญหาของหมอ แต่เรื่องทางใจเป็นหน้าที่ของเรา” (หลวงตาสมเกียรติ)
ภารกิจของชีวิตคือรักษาใจให้ผ่องแผ้ว ส่วนโรคกายปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอ
ความเหมือนความต่างระหว่างพระอรหันต์กับปุถุชน คืออะไร
คนทั่วไปต้องโดนลูกศรสองดอก… ดอกหนึ่งปักกาย ดอกหนึ่งปักใจ
ดอกหนึ่งทิ่มแทงกายให้เจ็บแสบและแตกดับ
ดอกหนึ่งทิ่มแทงใจให้เจ็บช้ำ ผิดหวัง โลภ แค้นแสนสาหัส
แต่อริยะทั้งหลายโดนแค่ศรปักกาย แม้เสื่อมสลายก็ไม่เจ็บใจ ปักกายแต่ไม่ปักใจ
นี่คือที่สุดของชีวิตแล้ว… แม้ร่างกายล่มสลายใจก็ยังสงบเย็น (Ref. พระไตรปิฏก)

ออฟฟิศที่น่าอยู่

ไหวไหม
เหนื่อยไหม
โอเคหรือเปล่า
กินข้าวหรือยัง
รู้สึกดีทุกครั้ง ที่ได้ฟังได้ยิน
แม้เป็นคำพูดธรรมดา แต่รู้ว่า “มีใจ”
ปัใหม่นี้ขอให้มีใจ
อย่าทำร้ายกันด้วยวาจา แววตา ท่าที “ที่ไม่มีใจ “

ยอมรับความเห็นต่าง

ยอมรับความเห็นต่าง อยู่อย่างไม่ต้องคิดเหมือนกันให้ได้
แต่หลายครั้งใจมันไม่ยอม ชอบสำคัญตนว่าเป็นคนถูกเสมอ
แต่เป็นชนวนของความขัดแย้งในโลกโซเชียล
ในห้อง conference ที่เห็นต่างทางวิชาการ
หรือแม้แต่ในบ้านที่เห็นต่างทางการเมือง
ผูกใจเจ็บต่อคนเห็นต่าง อ่านซ้ำ ๆ กับถ้อยคำที่สะใจเรา
เสพแต่ข่าวที่เข้าข้าง ยิ่งเสพนับวันยิ่งแค้น แม้กับคนที่ไม่เคยรู้จัก
เหตุผลที่สรรหาเพียงเพื่อแสดงว่าตนถูก มากกว่าหาข้อเท็จจริง
ลึก ๆ ก็แค่อัตตามันหาทางข่มกัน เพื่อความสะใจ
แต่การผูกใจเจ็บ หวังให้เขาเจ็บ กลับเจ็บใจตน
ดั่งตนกินยาพิษ แล้วรอคอยให้เขาตาย สุดท้ายคนตายก็คือตน
ลองเปิดใจกว้าง ลดตนลง ยอมรับความเห็นต่างอย่างจริงใจ

Save สุจิณโณ

Save คำหลวงปู่ ให้อยู่ในใจ
 แก้ตัว…ช่วยอะไรไม่ได้ แก้ไข…ช่วยได้ทุกอย่าง
 แก้แค้นที่ดีที่สุด คือหยุด! ก่อเวรกรรม
 โกรธเขา… เราทุกข์ อภัยเขา… เราสุข
 และที่สุดของที่สุด “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าอะไรจะตั้งอยู่ ไม่ว่าอะไรจะดับไป ให้เห็นเป็นธรรมดา”

(คำสอนหลวงปู่แหวน สุจิณโณ: วัดดอยแม่ปั๋ง)

คนที่น่ากลัวที่สุด

ไม่ใช่หัวหน้าแผนกที่มีพวกพ้อง
ไม่ใช่นักการเมืองที่อยู่คนละฝั่ง
ไม่ใช่หัวหน้าผู้จ้องจับผิด
ไม่ใช่คนคิดต่างที่คอยจะโจมตี
แต่คนที่น่ากลัวที่สุด
คือตัวเราเองที่ไม่ยอมให้อภัย และผูกใจเจ็บ
เพราะมันเป็นที่มาของชะตากรรมอันเลวร้ายในที่สุด

ที่สุดของชีวิต

อาภรณ์ที่มีเสน่ห์สูงสุดคือรอยยิ้ม
หลักประกันชีวิตที่มั่นคงที่สุดคือ สติ
สิ่งที่ต้องจับตาให้มากที่สุดคือ ความคิด
สิ่งที่ต้องควบคุมให้อยู่มือ คืออารมณ์
สิ่งที่ต้องระวังขั้นระดับเตือนภัย คือคำพูด
สิ่งที่ต้องถนอมไว้อย่างสุดขีด คือน้ำใจ
สิ่งที่ต้องพัฒนาให้ถึงที่สุด คือนิสัย
สมบัติอันล้ำค่าที่สุดของชีวิต คือปัญญา
แสวงหาหรือรักษาให้ได้สักข้อ
ทุกข้อทีเหลือก็มักจะตามมาด้วย